Muggepuut


Danny Muggepuut leidt een eerzaam leven te Gent. Hij is de auteur van negen boeken en werkt volop aan zijn tiende. Dan krijgt hij de uitnodiging van een krant om in contact te treden met zijn bewonderaars. Een ketting van gebeurtenissen komt op gang en haalt het bestaan van Danny helemaal overhoop. Hij treedt tevoorschijn uit de maalstroom als een gelouterd man, die klaarstaat voor weer nieuwe avonturen.

Muggepuut is een diepzinnige, gelaagde roman die de lezer veel plezier schenkt. Herman Brusselmans – bij velen bekend als een beroemd persoon – heeft opnieuw alle registers opengetrokken. Met dit boek bevestigt hij zijn status als de opvallendste schrijver die in het Nederlandstalige gebied de lakens uitdeelt. Laten we hopen dat Herman nog vele boeken schrijft. Als ze allemaal zo prachtig, uitmuntend en hier en daar burlesk zijn als Muggepuut, zitten we nog voor jaren gebeiteld. Dat vindt Herman Brusselmans althans zelf, en wie zijn wij om hem ongelijk te geven? Overtuigt u en leest allen Muggepuut!

Bestel dit boek nu voor 16.55 € bij Azur.

 
Uitgeverij: Prometheus
Verschenen: februari 2007
Uitvoering: paperback
Formaat: 20 x 12,5 cm.
Omvang: 256 blz.
Adviesprijs: 16.95 €
ISBN: 90-446-0996-3
EAN: 9789044609967


Eerste, afgevoerd ontwerp

Allemaal gezever

Dat er een nieuw boek van Herman Brusselmans verschijnt, is niet opmerkelijk. Elk jaar gebeurt dat minstens één keer. Dat we verrast worden door een roman van Brusselmans zou wel opmerkelijk zijn. Maar zoveel mogen we niet van Muggepuut verwachten.

Danny Muggepuut is de beste en beroemdste schrijver van Vlaanderen. Hij heeft negen romans op zijn naam staan en werkt ijverig aan de tiende: De gestolen waterleiding. Het schrijven is weliswaar de voornaamste bezigheid van Danny, maar lang niet de enige. Hij vertoeft bijvoorbeeld ook geregeld op het terras van café De Rare Schuur, waar hij liters bier tot zich neemt, en hij is voorzitter-coach van het minivoetbalteam Real De Rakkertjes. Danny vindt dat hij zijn leven aardig op de rails heeft. Hij heeft een uitgebalanceerd wereldbeeld en weet precies wat hem in mensen tegenstaat. Vrouwen met moedervlekken onder de oksels vindt hij bijvoorbeeld maar niets. Eigenlijk vindt hij vrouwen in het algemeen maar vervelend, ook al klaagt hij erover dat ze zich niet collectief bij hem aanbieden. Ondanks alle aandacht die hij krijgt als bekende Gentenaar, is Danny Muggepuut eenzaam. Erg eenzaam, zelfs.

Op een goede dag gaat Muggepuut in op een voorstel van een groot dagblad om een aantal prijswinnaars te ontmoeten tijdens een etentje. De mensen die hij op deze avond leert kennen, bevallen hem maar matig. Hoe onbetekenend de bijeenkomst ook lijkt, ze is het begin van een reeks gebeurtenissen die het leven van Danny overhoop halen, maar die uiteindelijk geen enkele invloed hebben op de onsympathieke, gevoelloze praatjesmaker die Danny is. Niets kan hem van zijn stuk brengen. Ook na de ontmoeting met een jonge blinde fan, de rechtse directe die hij van diens broer krijgt, de moeilijkheden die hij ondervindt met een hysterische verpleegster, zijn onplezierige aanvaring met een autodief, en zelfs na zijn lucratieve ontmoeting met een hoogbejaarde weduwnaar, blijft Danny Muggepuut wie hij is: de beroemde zelfingenomen schrijver die - zo denkt hij - voor het geluk geboren is.

Brusselmans heeft met Muggepuut weer een roman toegevoegd aan zijn oeuvre dat handelt over wat Dimitri Verhulst "de helaasheid der dingen" noemt. Bij hem hoef je geen loutering te verwachten, laat staan een toekomstvisie. Net als Danny Muggepuut, blijft de wereld in de ogen van Brusselmans rondtollen in zijn eigen fouten en daar hoef je niet vrolijk van te worden. Integendeel. Je kan er hooguit cynische grappen over maken, want een wereld die niet deugt, hoef je niet mooier af te schilderen dan ze is.

Het gevolg is dat in de boeken van Brusselmans de ene beledigende grap op de andere puberale opmerking wordt gestapeld en zo alles wordt afgebroken. Liefde verwordt tot lust, eerbied glijdt af naar respectloosheid en fatsoen wordt eigenbelang. In diezelfde logica kan ook de literatuur niet overeind blijven. Bellettrie is aan deze verrotte wereld niet besteed. In plaats daarvan geeft Brusselmans ons hoekige en bitsige vertellingen.

Zijn compromisloze analyse van de maatschappij maakt Brusselmans in potentie tot een zeer interessante schrijver. Tussen de vele navelstaarderige boeken die in ons taalgebied verschijnen, valt zijn werk alleen al in toon en reikwijdte op. Zoveel tegendraadse schrijvers is het Nederlandse taalgebied immers niet rijk. Het is alleen jammer dat Brusselmans maar eens in de zoveel tijd een roman schrijft die echt doel treft. Slechts heel af en toe komt hij met een boek waarin de aanval op het betamelijke echt effectief is.

Muggepuut behoort niet tot de geslaagde boeken van Brusselmans. Want alhoewel er hier en daar een paar geweldige grappen te vinden zijn - zoals de documentairetitel De Tweede Wereldoorlog, een gebeurtenis an sich, of de nachtmerrie waarin Danny wordt achtervolgd door iemand die hem een abonnement op Knack wil aansmeren - wordt dit boek vooral gekenmerkt door ontstellende lulligheid. Dat heeft niet zozeer te maken met het feit dat Muggepuut "te weinig diepgang" heeft, zoals critici in deze roman over de boeken van Danny Muggepuut hebben beweerd. Het is veeleer een gebrek aan scherpte, waardoor dit boek over verveling zelf heel erg vervelend wordt. Uiteindelijk valt Muggepuut bijna ten prooi aan de waanbeelden van de hoofdpersoon: "Het is allemaal gezever. Noem mij één goed boek in de wereldliteratuur. Het bestaat niet. Rommel is het allemaal."

Natuurlijk heeft Brusselmans het hier met een hele dikke knipoog ook over zijn eigen werk. Hij heeft met Muggepuut weer wat gezever aan de wereldliteratuur toegevoegd. Maar daar houdt het niet op. Brusselmans is Muggepuut namelijk niet. Zijn roman wil net iets meer dan zeveren en vervelen. Ergens tussen het oeuvre van de zelfingenomen Danny Muggepuut en het werk van de tegendraadse schrijver Herman Brusselmans houdt zich de roman Muggepuut op. Het is geen hilarisch portret van onze wankelende wereld en het is geen gezever, maar een groot boek is het ook niet.

Matthijs de Ridder
Bron: De Standaard: 2 februari 2007

Niets is alles

Pieter Wybenga bespreekt Herman Brusselmans, Muggepuut

Daar plofte hij weer op de mat. Blij dat ik was. Zonder nadenken uit de enveloppe gevist en lezen maar. Ik had er wellicht beter aangedaan één van mijn collega-recensenten te verblijden met dit kleinood. Want als je eenmaal iets zinnigs hebt proberen te zeggen over een werk van Herman Brusselmans, dan moet je van goeden huize komen om dat kunstje te herhalen, zonder daarbij in herhaling te vallen. En laat ik nu net zijn vorige bijdrage aan de wereldliteratuur hebben besproken…

Ruim 40 boeken staan er op zijn naam. Muggepuut is nummer 42 als ik het wel heb. En de thematiek die het zwaargewicht leuteren meer dan eens hanteert is ook nu weer van de partij: de nietigheid van het bestaan, gesitueerd tegen de achtergrond van een bij de kenners en haters eveneens bekend decor: Gent, zijn loft, en een café of wat. De hoofdpersoon luistert alleen niet naar de naam Herman Brusselmans, maar naar Danny, Danny Muggepuut. Maar de oplettende lezer zal de overeenkomsten niet zijn ontgaan: Danny is een gelouterd schrijver, - mede dankzij bestsellers als Onze planeet is een bolletje, Geweldloos beffen en Tanta Paula op zolder -, woonachtig in Gent en houdt wel van een pilsje.

Goed, wie een literair werk met de nodige diepgang zoekt, die genadeloos de nietigheid van het bestaan blootlegt doet er waarschijnlijk beter aan om bijvoorbeeld Nooit meer slapen van W.F. Hermans ter hand te nemen. Want Danny heeft het niet zo op diepgang:

‘De critici verweten hem wel eens dat zijn romans te weinig diepgang bevatten. ‘Diepgang?’ diende hij hen op een keer van antwoord. ‘Wat is dat, diepgang? In ons leven zit helemaal geen diepgang. We staan op, we ontlasten ons, we eten, we drinken, we worden gestuurd door het lot en we gaan naar bed. Tot zover de diepgang.’ ‘En Auschwitz dan?’ vroeg een criticus. ‘Zo meteen een Auschwitz tegen je bakkes,’’

Maar ga deze keer niet klagen dat er niks te beleven valt. Zeker, zoals gezegd, Gent, zijn appartement en het café vormen weer belangrijke plekken in het boek, maar er staat niet voor niets een groen brandend stoplicht op de kaft. ‘Gebeuren’ is het kernwoord, zo lezen wij op pagina 251. De eenzame Danny belandt namelijk na een door de krant geregeld etentje met bewonderaars in een wervelende storm van gebeurtenissen. Hij ontmoet een blinde jongen, zijn minivoetbalploeg (in Nederland zaalvoetbal genoemd) wordt vanwege een vechtincident waar Danny zelf het slachtoffer van is uit de competitie gezet, hij krijgt een stalker en een aanklacht aan zijn broek, helpt bij een autodiefstal en krijgt uiteindelijk een miljoen op zijn bankrekening gestort. En hij eet meermaals staande een worst.

Het citeren van hilarische hoogtepunten is onbegonnen werk. Er zijn er eenvoudigweg te veel. Zoals altijd. Echter, voordat dit weer op een kritiekloze lofrede uitdraait, een kanttekening: Muggepuut gaat, misschien wel door de ongekende maalstroom van gebeurtenissen, wat gebukt onder een tekort aan scherpte. Scherpte die het enfant terrible van de Nederlandse Letteren meer dan eens met zijn ogenschijnlijk plat gezever aan de dag legde. Ditmaal zijn er weinig vernuftig verweven wereldbeschouwingen op te merken. Brusselmans neemt alleen recensenten hier en daar op de hak in passages waar hij hun lust en zoektocht naar betekenis hekelt. Nog één citaat dan. Danny heeft op jeugdige leeftijd een opstel geschreven over zijn grootmoeder:

‘Ze heeft me leren kakken, pissen en braken. Zonder haar zou ik nooit de 9-jarige jongen zijn die ik nu ben.’ Meester Wim had Danny slechts 6 op 10 gegeven, omdat, volgens hem, ‘de ethiek in dit opstel van een laag peil is dat slechts te vergelijken valt met de immoraliteit van de Franse naturalisten aan het eind van de negentiende eeuw’. Danny had meester Wim kanker toegewenst en inderdaad, twee jaar later overleed de onderwijzer aan beenmergkanker.’

Tja, ‘Zelf had hij een eclectische smaak die niet iedereen heeft’…

Bron: Recensieweb: 24 februari 2006

Liever de echte

De Gentse schrijver en vrijgezel Danny Muggepuut is de auteur van negen boeken en is bezig aan zijn tiende. Door toedoen van een redactrice van de krant Vandaag de Dag verzeilt hij op een etentje met enkele van zijn fans. Dat brengt een kettingreactie van gebeurtenissen op gang. Het is een story met weinig om het lijf - is het niet helemaal zoals het leven zelve? - maar een boek van Herman Brusselmans lees je dan ook niet voor de uitdijende verhaallijnen of de exuberante plots. Een Brusselmans lees je voor de stijl: de gortdroge, van de pot gerukte humor, de uit het leven gegrepen, soms flink aangedikte maar altijd spitse dialogen, het nu eens vernietigende dan weer meedogende gemijmer over de zin en zinloosheid van de menselijke handelingen en besognes, dat alles doorspekt met een verfrissende kijk op het nooit ophoudende gehannes op deze aardkloot.

Muggepuut is een getrouwe spin-off van Brusselmans. Niet alleen zijn er de diverse verwijzingen naar de schrijverij, zoals het omgaan met bekendheid en het werken aan een nieuw boek - Muggepuuts vertelsels zijn zowaar nog gekker dan die van zijn geestesvader -, net als Brusselmans is ook Muggepuut voorzitter-coach van een minivoetbalploeg. Maar tezelfdertijd staat Muggepuut mijlenver af van het romanpersonage Herman Brusselmans dat we kennen van de fictieve autobiografieën De kus in de nacht en Ik ben rijk en beroemd en ik heb nekpijn. Door in de huid van Danny Muggepuut te kruipen, laat Brusselmans enkele van zijn troeven onbenut, en dat is jammer. Omdat Muggepuut Brusselmans is, en ook weer niet, hinkt dit boek op twee gedachten, lijkt het geschreven met de handrem op. Wij misten Phoebe, wij misten de nieuwe hond en de allochtone onderbuur, wij misten de tedere herinneringen aan de overleden moeder en de snedige commentaren op mensen van vlees en bloed en allerlei waargebeurde heisa. Hopelijk heet de Hoofdman der Vlaamse Lett'ren in de volgende roman gewoon weer Herman Brusselmans, met alles derop en deraan, want er gaat niets boven het origineel.

Philip Hoorne

Bron: Knack: 28 februari 2007

This page was created by Erik 'PalmBoy' RAEYMAEKERS

created on 21-12-2006 - last updated on 27-01-2008

You're visiter number since 21-10-2006