Uitgeverij: Prometheus
Verschenen: februari 2007
Uitvoering: paperback
Formaat: 20 x 12,5 cm.
Omvang: 256 blz.
Adviesprijs: 16.95 €
ISBN: 90-446-0996-3
EAN: 9789044609967
Ruim 40 boeken staan er op zijn naam. Muggepuut is nummer 42 als ik het wel heb. En de thematiek die het zwaargewicht leuteren meer dan eens hanteert is ook nu weer van de partij: de nietigheid van het bestaan, gesitueerd tegen de achtergrond van een bij de kenners en haters eveneens bekend decor: Gent, zijn loft, en een café of wat. De hoofdpersoon luistert alleen niet naar de naam Herman Brusselmans, maar naar Danny, Danny Muggepuut. Maar de oplettende lezer zal de overeenkomsten niet zijn ontgaan: Danny is een gelouterd schrijver, - mede dankzij bestsellers als Onze planeet is een bolletje, Geweldloos beffen en Tanta Paula op zolder -, woonachtig in Gent en houdt wel van een pilsje.
Goed, wie een literair werk met de nodige diepgang zoekt, die genadeloos de nietigheid van het bestaan blootlegt doet er waarschijnlijk beter aan om bijvoorbeeld Nooit meer slapen van W.F. Hermans ter hand te nemen. Want Danny heeft het niet zo op diepgang:
‘De critici verweten hem wel eens dat zijn romans te weinig diepgang bevatten. ‘Diepgang?’ diende hij hen op een keer van antwoord. ‘Wat is dat, diepgang? In ons leven zit helemaal geen diepgang. We staan op, we ontlasten ons, we eten, we drinken, we worden gestuurd door het lot en we gaan naar bed. Tot zover de diepgang.’ ‘En Auschwitz dan?’ vroeg een criticus. ‘Zo meteen een Auschwitz tegen je bakkes,’’
Maar ga deze keer niet klagen dat er niks te beleven valt. Zeker, zoals gezegd, Gent, zijn appartement en het café vormen weer belangrijke plekken in het boek, maar er staat niet voor niets een groen brandend stoplicht op de kaft. ‘Gebeuren’ is het kernwoord, zo lezen wij op pagina 251. De eenzame Danny belandt namelijk na een door de krant geregeld etentje met bewonderaars in een wervelende storm van gebeurtenissen. Hij ontmoet een blinde jongen, zijn minivoetbalploeg (in Nederland zaalvoetbal genoemd) wordt vanwege een vechtincident waar Danny zelf het slachtoffer van is uit de competitie gezet, hij krijgt een stalker en een aanklacht aan zijn broek, helpt bij een autodiefstal en krijgt uiteindelijk een miljoen op zijn bankrekening gestort. En hij eet meermaals staande een worst.
Het citeren van hilarische hoogtepunten is onbegonnen werk. Er zijn er eenvoudigweg te veel. Zoals altijd. Echter, voordat dit weer op een kritiekloze lofrede uitdraait, een kanttekening: Muggepuut gaat, misschien wel door de ongekende maalstroom van gebeurtenissen, wat gebukt onder een tekort aan scherpte. Scherpte die het enfant terrible van de Nederlandse Letteren meer dan eens met zijn ogenschijnlijk plat gezever aan de dag legde. Ditmaal zijn er weinig vernuftig verweven wereldbeschouwingen op te merken. Brusselmans neemt alleen recensenten hier en daar op de hak in passages waar hij hun lust en zoektocht naar betekenis hekelt. Nog één citaat dan. Danny heeft op jeugdige leeftijd een opstel geschreven over zijn grootmoeder:
‘Ze heeft me leren kakken, pissen en braken. Zonder haar zou ik nooit de 9-jarige jongen zijn die ik nu ben.’ Meester Wim had Danny slechts 6 op 10 gegeven, omdat, volgens hem, ‘de ethiek in dit opstel van een laag peil is dat slechts te vergelijken valt met de immoraliteit van de Franse naturalisten aan het eind van de negentiende eeuw’. Danny had meester Wim kanker toegewenst en inderdaad, twee jaar later overleed de onderwijzer aan beenmergkanker.’
Tja, ‘Zelf had hij een eclectische smaak die niet iedereen heeft’…
De Gentse schrijver en vrijgezel Danny Muggepuut is de auteur van negen boeken en is bezig aan zijn tiende. Door toedoen van een redactrice van de krant Vandaag de Dag verzeilt hij op een etentje met enkele van zijn fans. Dat brengt een kettingreactie van gebeurtenissen op gang. Het is een story met weinig om het lijf - is het niet helemaal zoals het leven zelve? - maar een boek van Herman Brusselmans lees je dan ook niet voor de uitdijende verhaallijnen of de exuberante plots. Een Brusselmans lees je voor de stijl: de gortdroge, van de pot gerukte humor, de uit het leven gegrepen, soms flink aangedikte maar altijd spitse dialogen, het nu eens vernietigende dan weer meedogende gemijmer over de zin en zinloosheid van de menselijke handelingen en besognes, dat alles doorspekt met een verfrissende kijk op het nooit ophoudende gehannes op deze aardkloot.
Muggepuut is een getrouwe spin-off van Brusselmans. Niet alleen zijn er de diverse verwijzingen naar de schrijverij, zoals het omgaan met bekendheid en het werken aan een nieuw boek - Muggepuuts vertelsels zijn zowaar nog gekker dan die van zijn geestesvader -, net als Brusselmans is ook Muggepuut voorzitter-coach van een minivoetbalploeg. Maar tezelfdertijd staat Muggepuut mijlenver af van het romanpersonage Herman Brusselmans dat we kennen van de fictieve autobiografieën De kus in de nacht en Ik ben rijk en beroemd en ik heb nekpijn. Door in de huid van Danny Muggepuut te kruipen, laat Brusselmans enkele van zijn troeven onbenut, en dat is jammer. Omdat Muggepuut Brusselmans is, en ook weer niet, hinkt dit boek op twee gedachten, lijkt het geschreven met de handrem op. Wij misten Phoebe, wij misten de nieuwe hond en de allochtone onderbuur, wij misten de tedere herinneringen aan de overleden moeder en de snedige commentaren op mensen van vlees en bloed en allerlei waargebeurde heisa. Hopelijk heet de Hoofdman der Vlaamse Lett'ren in de volgende roman gewoon weer Herman Brusselmans, met alles derop en deraan, want er gaat niets boven het origineel.
Philip Hoorne
This page was created by Erik 'PalmBoy' RAEYMAEKERS
created on 21-12-2006 - last updated on 27-01-2008
You're visiter number since 21-10-2006