Verboden te luieren !
Ik had het kunnen weten. De sossen zijn maar net overgeschakeld van goedkope rode wijn op SPA bruis, of ze beginnen al ‘vernieuwende maatregelen’ te spuien. Het denkgehalte bij politiekers heeft nooit hoog gescoord, en het wordt er blijkbaar niet beter op met de jaren. Wat wilt ge, van al die rode wijn. Een mens zijn hersencellen zouden van minder ontregeld geraken, zeker van al die goedkopen bucht die ze in Het Volkshuis schenken.
En ik kan het weten, want in een vorig leven kon het me ook geen fluit schelen of ze me nu een fles goedkope rode Italiaanse wijn voorzetten, dan wel een château Margaux van één of ander om mij tot dusver onbekende reden vermeld uitgelezen jaar. Een uitgelezen jaar. Dat is toch ook een onnozel uitdrukking. Een uitgelezen boek; tot daar aan toe. Dat zal dan wel één van MIJN onvolprezen meesterwerken betreffen, want de meeste boeken van andere nitwits die de pretentie hebben zich auteur te laten noemen, die zijn niet te vreten, laat staan te lezen.
Maar goed. Ik had het dus over die vernieuwende maatregelen. Beleidsopties, toekomstperspectieven, maatschappelijke mijlpalen en andere steunpalen des levens. Die Oostendenaar met zeven knoopsgaten die weet het dus te bestieren om de enige mensen met gezond verstand in België die er nog rondlopen – en het zijn er niet veel, want voor zover ik heb kunnen opmerken zijn er nog geen klonen van mij op de markt gebracht – hun welverdiende centen ter compensatie van de ondraaglijke zwaarte van dit bestaan te laten vervangen door een LEEFLOON waarvoor ge één of andere totaal overbodige idiote klus moet opknappen die één of andere verdomde klootzak achter z’n leeg bureau heeft weten te bedenken na eerst z’n secretaresse besnuffeld te hebben en een fles dure whisky binnengekieperd te hebben. Gewoon niksdoen is er nie meer bij. Werken. WERKEN ! De sossen hebben er hun hele lang leven op geteerd: ARBEIT MACHT FREI !
Het heeft trouwens nie veel gescheeld of deze Oostendse slavendrijver had het zover gekregen dat ons Fiere Margriet – neen, niet die van Leuven, maar die met haar innemende fijne lachgeluidjes op radio en TV – naakt had geposeerd als model voor het standbeeld van ‘Dikke Mathilde’ Ter Zee. Dat kon natuurlijk niet, omdat dat sluikreclame zou zijn voor de CD’s van bedoelde Vlaamse coryfee, en bovendien zou dat de stad zoveel meer gekost hebben, wegens meer benodigd ‘samenstellend materiaal’. Alhoewel: sinds ze regime heeft gevolgd, en een kind heeft gebaard ziet ze er iets minder voluptueus zijn. Zo ziet ge maar dat het spreekwoord klopt ‘een kind vreet aan u’. Een lintworm ook trouwens. Dat heb ik onlangs nog mogen ervaren.
Waar haalt zo’n minister des volks het vandaan om mensen te verbieden om niets te doen in ruil voor een loon – het bestaansminimum ! – dat net genoeg is om rode bonen met witte saus af te wisselen met witte bonen in rode saus.
Nu moet ge weten dat mijn eigen carrière als ambassadeur voor Vlaanderen, gelet op mijn geëerd schrijverschap, alleen maar is kunnen beginnen DANKZIJ het feit dat ik Godganserdagen lag rond te slenteren, af en toe eens een ouw meeke haar voeten onder haar been wegshotte of eens urineerde tegen de voordeur van het huis van de notaris op de hoek. Dit alles bij wijze van tijdloos tijdverdrijf en op kosten van de staat en dus van u allen die bijwijlen – om precies te zijn elke maand – voorzag in een maandelijkse contributie om mij te kunnen begeven naar de dichtstbijzijnde SPAR of UNIC om aldaar mijn boodschappen – niet te verwarren met ‘mijn gevoeg’ - te kunnen doen.
Aan deze momenten der ledigheid ontleende ik mijn creativiteit om bladzijden oud papier vol te schrijven met zinloze maar niettemin felgesmaakte woordbrouwsels die nu goud waard blijken te zijn wegens hun historische waarde. Vergelijk het een beetje met een schilderijtje van Van Gogh of van Rembrandt.
Hoe kan nu nieuw talent ontluiken, dat in mijn voetsporen wenst te treden en zich wenst te inspireren aan de dagelijkse dingen des levens – het doortrekken van de verstopte WC, het opgieten van de koffie, de kat van de buurvrouw die overreden wordt, enz – om daarna deze bijzondere ervaringen toe te vertrouwen aan de moderne versie van het oude perkament. Hebt u daar wel eens over nagedacht, mijnheer de Oostendenaar ? Want ge moet goe weten, dat als ge in plaats van rond te slingeren en niets te doen, de hele dag of toch de hele halve dag, vissen moet schoonmaken of vuilbakken moet leegkappen, dat ge dan s’avonds geen goesting noch tijd meer hebt om achter uw derdehandsbureau te gaan zitten om tekstjes neer te schrijven ter ere van Vlaanderen-mijn-land. Laat staan dat ge nog zou weten waaarover te schrijven als ge gans de dag garnalen hebt staan pellen of borden hebt mogen wassen in de achterkeuken van restaurant Het Vissershuis. Weet ge wel hoe dat stinkt, zo’n borden waar vis op gelegen heeft ? Nie te geloven. Genoeg om in veertien dagen geen vrouwmens meer te willen besuffelen.
Er zijn geen sossen meer dees dagen.
Met dank aan Herman Brusselmans Junior
created on 14-07-2002 - last updated on 14-07-2002